مقایسه اثر دو شیوه تمرین شنای استقامتی بر شاخص های پراکسیداسیون لیپیدی و آسیب عضلانی در سرم رت های نر ویستار

زمینه و هدف: فعالیت های استقامتی می توانند از طریق ایجاد استرس اکسایشی، منجر به آسیب و تخریب بافتی گردند. اما به نظر می رسد فعالیت های استقامتی و وامانده ساز نتایج متفاوتی با یکدیگر دارند. هدف از این پژوهش بررسی مقایسه دو شیوه تمرین شنای استقامت بر سطوح کراتین کیناز، لاکتات دی هیدروژناز و مالون دی آلدئید رت های نر ویستار است. مواد و روش ها: تعداد 18 سر رت نر نژاد ویستار  با سن 12 هفته و در محدوده 250 تا 300 گرم به طور تصادفی به سه گروه شش تایی شنای استقامت(en)، شنای وامانده­ساز (ex) و کنترل (c) تقسیم شدند. هر دو گروه تمرینی به مدت 10 هفته، 5 روز در هفته و هر جلسه یک ساعت شنا کردند. اما از هفته پنجم، 30 دقیقه در هفته به طور فزاینده به زمان شنای گروه وامانده ساز افزوده می شد، به طوری که گروه وامانده ساز در سه هفته پایانی پروتکل تمرینی، سه ساعت در هر جلسه شنا می کردند. گروه کنترل (c) در این مدت فعالیتی نداشتند. یک روز پس از اتمام پروتکل تمرینی، نمونه گیری خونی از سیاهرگ زیرین رت ها انجام شد. فعالیت ldh و ck به روش رنگ سنجی(dgkc) و mda از طریق واکنش با tba سنجیده شد. نتایج از طریق آزمون آنووای یک طرفه و پس از آن تست تعقیبی توکی با سطح معنی داری(p< 0/05) تحلیل شدند.  یافته ها: گروه en، افزایش معنی داری در سطوح ck سرمی نسبت به گروه ex و گروه c داشتند(0/001=p)، در حالی که سطوح مالون دی آلدئید به طور معنی داری نسبت به گروه c کم تر بود(0/011=p). اما در سطوح ldh تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین استقامتی آسیب بیشتری به عضله وارد می کند، در حالی که پراکسیداسیون لیپید کمتری ایجاد می کند.